Από τις 31 Οκτωβρίου του 2011 βρίσκονται σε απεργία οι 379 εργαζόμενοι
του εργοστασίου χαλυβουργίας του Ασπρόπυργου. Το εργοστάσιο του
Ασπρόπυργου ανήκει στην εταιρεία “Ελληνική Χαλυβουργία” που είναι
συμφερόντων της οικογενείας Μάνεση. Η παραγωγή χάλυβα αποτελεί μέρος
της βαριάς βιομηχανίας πρώτων υλών καθώς ο χάλυβας (ατσάλι) είναι υλικό
που χρησιμοποιείται σε όλες τις μεγάλες
κατασκευές, από τα κτίσματα ως τα αυτοκίνητα, τα πλοία και τα
αεροπλάνα. Το εργοστάσιο όπως σε κάθε βαριά βιομηχανία δεν σταματούσε να
δουλεύει καθόλου κατά την διάρκεια του 24ώρου έτσι ώστε η εργασία να
καταμερίζεται σε βάρδιες όλες τις ώρες της ημέρας. Η εργασία γινόταν σε
συνθήκες πολύ υψηλής θερμοκρασίας περιβάλλοντος λόγω της θερμότητας που
εκπέμπεται από το λιωμένο μέταλλο και με μεγάλη ηχορύπανση λόγω της
λειτουργίας των μηχανών, ακόμη και με θανατηφόρα δυστυχήματα λόγω της
απουσίας επαρκών μέτρων ασφαλείας.
Η περιπέτεια των εργαζομένων ξεκίνησε στις 12 Οκτωβρίου όταν η εργοδοσία αποφάσισε να θέσει στο σωματείο το εξής δίλημμα: περικοπή 40% στους μισθούς όλων (έτσι ώστε ο μισθός να είναι 500 ευρώ) ή απόλυση 180 εργαζομένων και ελαστικό ωράριο για όσους μείνουν ώστε να καλύπτονται οι βάρδιες των απολυμένων. Το σωματείο του εργοστασίου μετά από γενική συνέλευση αποφάσισε να μην προχωρήσει σε καμία διαπραγμάτευση με την εργοδοσία. Τις επόμενες μέρες η εργοδοσία απολύει 50 εργαζόμενους και το σωματείο κηρύσσει απεργία στην οποία η συμμετοχή είναι 100% με καθημερινή απεργιακή περιφρούρηση στην πύλη του εργοστασίου από το σύνολο των εργαζομένων. Ο βιομήχανος Μάνεσης υποστηρίζει ότι οι απολύσεις ήταν αναγκαίες λόγω της μείωσης στην ζήτηση του χάλυβα που προκάλεσε η οικονομική κρίση. Ο χάλυβας όμως είναι ένα υλικό που ακριβώς επειδή χρησιμοποιείται σχεδόν παντού δεν επηρεάζεται άμεσα από τα τερτίπια της αγοράς. Αντιθέτως ο Μάνεσης χρησιμοποιεί ως μοχλό τις συνθήκες της αγοράς για να επιβάλλει στους εργαζόμενους να δουλεύουν όλο και περισσότερο για όλο και λιγότερα. Αυτό είναι φανερό και από την αύξηση της παραγωγής χάλυβα που εκμεταλλεύεται η εταιρεία τα τελευταία χρόνια. Ενδεικτικά το 2009 παράχθηκαν 195.000 τόνοι χάλυβα, ενώ το 2011 πριν ξεκινήσει η απεργία είχαν ήδη παραχθεί και διατεθεί στην αγορά 266.000 τόνοι χάλυβα. Πολλοί από αυτούς τους τόνους χάλυβα πουλήθηκαν σε χώρες της Ευρώπης.
Από την έναρξη της απεργίας ένα συνεχώς διογκούμενο κύμα συμπαράστασης στους απεργούς άρχισε να εκδηλώνεται μέρα με τη μέρα. Σωματεία και οργανώσεις, ακόμη και σχολεία και μεμονωμένα άτομα από το εσωτερικό ή το εξωτερικό άρχισαν να στέλνουν χρήματα για την ενίσχυση του απεργιακού ταμείου των χαλυβουργών ή ακόμη και τρόφιμα, σχολικά είδη και ρουχισμό για την κάλυψη των αναγκών των απεργών έτσι ώστε να αντέξει η απεργία. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν καμία επαφή με τους χαλυβουργούς πριν την έναρξη της απεργίας, αναγνώρισαν όμως στην στάση τους τη διέξοδο από την εξαθλίωση που οδηγούν την κοινωνία οι νόμοι της αγοράς και η οποία είναι η συλλογική και οργανωμένη αντίσταση στους σχεδιασμούς των εργοδοτών. Όπως και στην περίπτωση της χαλυβουργίας η παραγωγή προϊόντων στις σύγχρονες κοινωνίες εμφανίζει διαρκή αύξηση. Αυτό που βρίσκεται σε κρίση είναι τα χρηματικά κέρδη των τραπεζών και των επιχειρηματιών και οι δείκτες των μετοχών.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ των εργοδοτών για το ποιος θα κυριαρχήσει στην αγορά είναι αυτός που οδηγεί στην ανεργία μέσω απόλυσης κάποιους εργαζόμενους και ταυτόχρονα σε αύξηση των ωρών εργασίας και μικρότερους μισθούς για τους υπόλοιπους. Όσο τα ωράρια ξεχειλώνουν, τόσο λιγότεροι εργαζόμενοι χρειάζονται στα αφεντικά. Όσο περισσότερο πληθαίνουν οι άνεργοι, τόσο ευκολότερα μπορούν οι εργοδότες να μειώνουν τους μισθούς. Εμείς ως άνεργοι, εργαζόμενοι δηλαδή που βρεθήκαμε στο περιθώριο της παραγωγής μέσω τέτοιων μηχανισμών, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τον παραλογισμό της οικονομίας που μέσα στον αυξανόμενο πλούτο που παράγεται θέλει τους μισούς εργαζόμενους να ζούν για να δουλεύουν και τους άλλους μισούς να μη μπορούν να ζήσουν. Γι' αυτό αγωνιζόμαστε για το τέλος των απολύσεων και των μειώσεων των μισθών. Καλούμε κάθε εργαζόμενο ή άνεργο να υποστηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο τη νικηφόρα έκβαση της απεργίας των χαλυβουργών.
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Ανοιχτή πρωτοβουλία για τη δημιουργία Σωματείου Βάσης Ανέργων κ επισφαλώς εργαζομένων (ΣΩ.Β.Α.)
Η περιπέτεια των εργαζομένων ξεκίνησε στις 12 Οκτωβρίου όταν η εργοδοσία αποφάσισε να θέσει στο σωματείο το εξής δίλημμα: περικοπή 40% στους μισθούς όλων (έτσι ώστε ο μισθός να είναι 500 ευρώ) ή απόλυση 180 εργαζομένων και ελαστικό ωράριο για όσους μείνουν ώστε να καλύπτονται οι βάρδιες των απολυμένων. Το σωματείο του εργοστασίου μετά από γενική συνέλευση αποφάσισε να μην προχωρήσει σε καμία διαπραγμάτευση με την εργοδοσία. Τις επόμενες μέρες η εργοδοσία απολύει 50 εργαζόμενους και το σωματείο κηρύσσει απεργία στην οποία η συμμετοχή είναι 100% με καθημερινή απεργιακή περιφρούρηση στην πύλη του εργοστασίου από το σύνολο των εργαζομένων. Ο βιομήχανος Μάνεσης υποστηρίζει ότι οι απολύσεις ήταν αναγκαίες λόγω της μείωσης στην ζήτηση του χάλυβα που προκάλεσε η οικονομική κρίση. Ο χάλυβας όμως είναι ένα υλικό που ακριβώς επειδή χρησιμοποιείται σχεδόν παντού δεν επηρεάζεται άμεσα από τα τερτίπια της αγοράς. Αντιθέτως ο Μάνεσης χρησιμοποιεί ως μοχλό τις συνθήκες της αγοράς για να επιβάλλει στους εργαζόμενους να δουλεύουν όλο και περισσότερο για όλο και λιγότερα. Αυτό είναι φανερό και από την αύξηση της παραγωγής χάλυβα που εκμεταλλεύεται η εταιρεία τα τελευταία χρόνια. Ενδεικτικά το 2009 παράχθηκαν 195.000 τόνοι χάλυβα, ενώ το 2011 πριν ξεκινήσει η απεργία είχαν ήδη παραχθεί και διατεθεί στην αγορά 266.000 τόνοι χάλυβα. Πολλοί από αυτούς τους τόνους χάλυβα πουλήθηκαν σε χώρες της Ευρώπης.
Από την έναρξη της απεργίας ένα συνεχώς διογκούμενο κύμα συμπαράστασης στους απεργούς άρχισε να εκδηλώνεται μέρα με τη μέρα. Σωματεία και οργανώσεις, ακόμη και σχολεία και μεμονωμένα άτομα από το εσωτερικό ή το εξωτερικό άρχισαν να στέλνουν χρήματα για την ενίσχυση του απεργιακού ταμείου των χαλυβουργών ή ακόμη και τρόφιμα, σχολικά είδη και ρουχισμό για την κάλυψη των αναγκών των απεργών έτσι ώστε να αντέξει η απεργία. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν καμία επαφή με τους χαλυβουργούς πριν την έναρξη της απεργίας, αναγνώρισαν όμως στην στάση τους τη διέξοδο από την εξαθλίωση που οδηγούν την κοινωνία οι νόμοι της αγοράς και η οποία είναι η συλλογική και οργανωμένη αντίσταση στους σχεδιασμούς των εργοδοτών. Όπως και στην περίπτωση της χαλυβουργίας η παραγωγή προϊόντων στις σύγχρονες κοινωνίες εμφανίζει διαρκή αύξηση. Αυτό που βρίσκεται σε κρίση είναι τα χρηματικά κέρδη των τραπεζών και των επιχειρηματιών και οι δείκτες των μετοχών.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ των εργοδοτών για το ποιος θα κυριαρχήσει στην αγορά είναι αυτός που οδηγεί στην ανεργία μέσω απόλυσης κάποιους εργαζόμενους και ταυτόχρονα σε αύξηση των ωρών εργασίας και μικρότερους μισθούς για τους υπόλοιπους. Όσο τα ωράρια ξεχειλώνουν, τόσο λιγότεροι εργαζόμενοι χρειάζονται στα αφεντικά. Όσο περισσότερο πληθαίνουν οι άνεργοι, τόσο ευκολότερα μπορούν οι εργοδότες να μειώνουν τους μισθούς. Εμείς ως άνεργοι, εργαζόμενοι δηλαδή που βρεθήκαμε στο περιθώριο της παραγωγής μέσω τέτοιων μηχανισμών, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τον παραλογισμό της οικονομίας που μέσα στον αυξανόμενο πλούτο που παράγεται θέλει τους μισούς εργαζόμενους να ζούν για να δουλεύουν και τους άλλους μισούς να μη μπορούν να ζήσουν. Γι' αυτό αγωνιζόμαστε για το τέλος των απολύσεων και των μειώσεων των μισθών. Καλούμε κάθε εργαζόμενο ή άνεργο να υποστηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο τη νικηφόρα έκβαση της απεργίας των χαλυβουργών.
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Ανοιχτή πρωτοβουλία για τη δημιουργία Σωματείου Βάσης Ανέργων κ επισφαλώς εργαζομένων (ΣΩ.Β.Α.)
