Απολύσεις στην InternetQ: 40 χρόνια πίσω ή 2 μήνες μπροστά;
Στις 11 Ιούλη η διοίκηση της InternetQ απέλυσε έναν εργαζόμενο επειδή αρνήθηκε να εργαστεί Σαββατοκύριακα, χωρίς να πληρωθεί, προκειμένου να παραδώσει τη δουλειά του εντός του εξοντωτικού χρονοδιαγράμματος που του είχε τεθεί. Η εταιρία θέλησε έτσι να εκφοβίσει τους υπόλοιπους, αφού οι περισσότεροι εργαζόμενοι δεν είχαν δεχτεί να εργαστούν Σαββατοκύριακα. Σαν απάντηση, αρκετοί εργαζόμενοι μαζί με το ΣΜΤ και το ΣΕΤΗΠ άρχισαν να κινητοποιούνται ζητώντας την ακύρωση της απόλυσης και την καταβολή υπερωριακής αμοιβής, αντιτιθέμενοι στην πάγια πολιτική της εταιρίας που ορίζει ότι κάθε εργαζόμενος είναι διαθέσιμος πάντα όταν τον χρειάζεται η εταιρία, χωρίς να αμοίβεται επιπλέον. Η εργοδοσία της εταιρίας προχώρησε σε τέσσερις ακόμα απολύσεις μέσα στην ίδια εβδομάδα, εις βάρος εργαζόμενων που είχαν εκφράσει ανοιχτά τη διαφωνία τους με την πρακτική της εταιρίας και είχαν σταθεί αλληλέγγυοι στον πρώτο απολυμένο. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι τρεις απολυμένοι είναι μέλη του ΣΜΤ και οι 2 του ΣΕΤΗΠ.
Τις επόμενες εβδομάδες δόθηκε μια πολύμορφη μάχη, που περιελάμβανε καταγγελίες στην επιθεώρηση εργασίας, συναντήσεις των σωματείων με την εργοδοσία, γενικές συνελεύσεις εργαζομένων, παραστάσεις διαμαρτυρίας και κορυφώθηκε με δύο 24ωρες απεργίες, στις 19/7 και στις 28/7, τις οποίες κήρυξαν τα δύο κλαδικά σωματεία. Η επιτυχία των απεργιών ήταν απόλυτη, αφού κανένας εργαζόμενος, πλην των προϊσταμένων, δεν εισήλθε στο χώρο δουλειάς.
Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται η εργοδοσία τα εργατικά δικαιώματα έγινε φανερός από τις πρώτες κιόλας στιγμές, όταν ορισμένοι προϊστάμενοι ζητούσαν από εργαζόμενους να μη συμμετάσχουν στις Γενικές Συνελεύσεις που είχαν καλεστεί προκειμένου να συζητηθεί η κατάσταση, αλλά και να μη μιλάνε με τους απολυμένους, απειλώντας τους έμμεσα με απόλυση. Μετά την επιτυχημένη πρώτη απεργία και βλέποντας ότι η τρομοκρατία που ασκούσε δεν απέδωσε, η διοίκηση αποφάσισε κυριολεκτικά μέσα σε μια νύχτα να μεταφέρει την έδρα της από την Κυψέλη στο Κορωπί, θεωρώντας ότι έτσι θα απέφευγε μια δεύτερη απεργία. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης απεργίας η διοίκηση της εταιρίας προσπάθησε να εμποδίσει την επιτυχία της, ζητώντας αρχικά την παρουσία εισαγγελέα, εν συνεχεία μισθώνοντας μια ντουζίνα μπράβους, έπειτα φορτώνοντας όλους τους εργαζόμενους σε ένα λεωφορείο, το οποίο επιχείρησε να εισέλθει στον προαύλιο χώρο της εταιρίας πέφτοντας πάνω σε μέλη της απεργιακής περιφρούρησης και τέλος ζητώντας την παρέμβαση του Άδωνι Γεωργιάδη. Αποκορύφωμα της αδιαφορίας των αφεντικών απέναντι στους εργαζόμενους ήταν το γεγονός ότι επί μισή ώρα δεν τους επέτρεπαν να αποβιβαστούν από το λεωφορείο αλλά και η εγκατάλειψη τους έξω από την έδρα της εταιρίας στο Κορωπί, κάτω από αφόρητη ζέστη, αφού δε μερίμνησε για την ύπαρξη λεωφορείου, προκειμένου να τους μεταφέρει στον προαστιακό, κάτι το οποίο έγινε τελικά από μέλη των σωματείων με τα ΙΧ τους.
Η InternetQ ΑΕ, εταιρία τηλεπικοινωνιών και διαδικτύου, αυξάνει συνεχώς την κερδοφορία της, ενώ πρόσφατα εισήχθηκε στο χρηματιστήριο του Λονδίνου. Ανήκει σε έναν κλάδο ο οποίος μέχρι τώρα θεωρούνταν σχετικά προνομιακός για τους εργαζόμενους, σε ότι αφορά αμοιβές και συνθήκες δουλειάς, συγκριτικά με άλλους. Τους τελευταίους μήνες όμως, οι απολύσεις, οι μειώσεις μισθών και οι υπογραφές ατομικών συμβάσεων εργασίας, σε εταιρίες όπως η Altec, η Singular, η WIND και η Intracom, αλλά και η επικείμενη συγχώνευση Vodafone και WIND, δείχνουν ότι η κατάσταση αλλάζει και αναμενόμενο είναι να χειροτερέψει δραματικά αφού οι δυνατότητες κερδοφορίας των εταιριών εις βάρος των εργαζομένων αυξάνονται κατακόρυφα μέσω των τελευταίων νόμων για τα εργασιακά.
Στη σύγχρονη πραγματικότητα του μνημονίου, όπως αυτή διαμορφώνεται μέρα με τη μέρα, το παράδειγμα της InternetQ, μπορεί να αποτελέσει έναν οδηγό τόσο για τις μεθόδους που μπορούν εφαρμόσουν τα αφεντικά όσο και για το πώς μπορούν οι εργαζόμενοι να απαντήσουν επιτυχημένα. Οι προσπάθειες δημιουργίας επιχειρησιακού σωματείου τα προηγούμενα χρόνια στην InternetQ βοήθησαν στη δημιουργία μιας μίνιμουμ πολιτικής συνείδησης ανάμεσα στους εργαζόμενους, η οποία διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο κατά τη διάρκεια των δύο απεργιών. Όταν η εργοδοσία ώθησε στα άκρα την κατάσταση, οι εργαζόμενοι τάχθηκαν καθολικά αλληλέγγυοι στους απολυμένους. Ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο για την επιτυχία των απεργιών ήταν η κοινή δράση και στάση των σωματείων που αναφέρονται στον κλάδο, μαζί με την έμπρακτη στήριξη συλλογικοτήτων που δραστηριοποιούνται στις γειτονιές, όπως η Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου. Παρά τις διαφορετικές πολιτικές εκτιμήσεις που υπάρχουν αποδείχτηκε στην πράξη ότι είναι εφικτή η διοργάνωση κοινών κινητοποιήσεων στους χώρους δουλειάς, όταν πρωταρχικός στόχος είναι η υπεράσπιση και η αγωνιστική έκφραση των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους. Το γεγονός ότι η εργοδοσία μιας κερδοφόρας εταιρίας όπως η InternetQ, έφτασε στο σημείο να απειλεί εργαζόμενους, να ζητάει την παρουσία εισαγγελέα, να μισθώνει μπράβους, να απευθύνεται σε βουλευτές και να απειλεί ότι θα μεταφέρει την έδρα της στο Δουβλίνο, αποδεικνύει αφενός την αδιαλλαξία και τον κυνισμό τον οποίο καλούνται να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι, αλλά ταυτόχρονα αποκαλύπτει και τον πανικό της απέναντι σε μαζικές και οργανωμένες δράσεις, οι οποίες δεν πλήττουν μόνο την κερδοφορία της αλλά και την ψευδαίσθηση που καλλιεργεί ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να κερδίσουν τίποτα διεκδικώντας.
